دوستت دارم 42

سلام دوستای گلم....

این هم از این قسمت این داستان ...

بفرماید ادامه...

عاشقتم چهل و دوم

( 23 نوامبر 2011 )

کانگین شیوون را که بیهوش بود به اغوش داشته وارد اتاق شد با اشاره لیتوک شیوون را به صندلی نشاند ریووک شانه های شیوون را گرفت عقب کشید چون شیوون بیهوش در حال افتادن بود . ریووک او را ثابت نگه داشت یسونگ طناب کلفت زمختی را دور تن شیوون پیچاند به پشت صندلی بست ، شیوون را به صندلی اسیر کرد . شیوون به روی صندلی نشسته بسته شده سرش کج با چشمانی بسته بی هوش نفس های بیجان میکشید .کانگین با نشاندن شیوون کمر راست کرد نفس نفس میزد دست به کمر گذاشته با اخم به شیوون نگاه کرد گفت: این جوون حالش خوبه؟... به نظرتون یه چیزیش نیست؟...

یسونگ  با بستن طناب به کنار کانگین امد خم شد با اخم از نزدیک به صورت شیوون نگاهی کرد کمر راست کرد گفت: رنگش ناجور پریده ...خودمم دیدم که با ویلچر اوردنش بیرون...ولی خوب اون پزشکه همون بیمارستانه...تو بیمارستان که بود دلیل نمیشه حالش بد باشه مریض باشه...اون خودش دکتره... حتما یه سرمای چیزی خورده... چون دکتره اینجوری اوردنش بیرون...چون خدمات ویژه برای خودشونه دیگه...

کانگین اخمش بیشتر شد رو به یسونگ وسط حرفش گفت: دکتره؟... چون دکتره مریض نمیشه؟؟... برای یه سرما خوردگی روی ویلچر نشوندنش؟... یسونگ هم اخمش بیشتر شد گفت: چرا...مریض میشه ...ولی... ریووک با تابی به ابروهایش وسط حرف یسونگ گفت: نه منظورش یه چیز دیگه بود...تو داری غصه میخوری که طرف حالش خوب نیست...حتما میخوای بگی چرا با این حالش گرفتیمش...یسونگ هم گفت حالش بد نیست...بعلاوه ما که کاری بهش نداریم...طرفو یه چند روزی قرض گرفتیم...پسش میدیم...کانگین چهره ش درهمتر شد روبه ریووک خواست حرفی بزند که لیتوک امان نداد .

لیتوک با قدمهای ارام که نگاهش به گوشی دست خود بود به طرفشان میرفت گفت: اینجا چه خبره؟...دوباره بحث چیه؟... طرف حالش بدهم باشه ما کاری نمیخوام بکنیم...یه چند روزی پیشمون هست...بعلاوه...سرراست کرد نگاهش به ان سه شد گفت: حالش انقدرها هم بد نیست...اگه بد بود که از بیمارستان نمیبردیمش خونه اش...پس بیخودی باهم بحث نکنید...ساکت باشید...میخوام به رئیس لی زنگ بزنم...بقیه به امرش سکوت کردن لیتوک انگشت روی صحفه موبایلش کشید گوشی را به گوشش  چسباند سرراست کرد نگاه اخم الودش به شیوون بیهوش شد با جواب داده شدن تماسش با صدای ارامی گفت: الو...بله...پارک لیتوک هستم...بله گرفتیمش...بله...بله...نه فعلا بیهوشه...نه...بله...میدونم...کارمونو بلدیم...بله...حتما ...منتظر بقیه ستورات  هستم...بله...گوشیش را پایین اورد تماس را قطع کرد با اخم به بقیه نگاه کرد گفت: خوب...خبر شون دادم که گرفتیم...به رئیس لی گفته میشه...بقیه کارا با اوناست...فعلا ازمون خواسته شد که یه فیلمی از شکنجه ای چیزی ازش بگیرم...برای نشون دادن به طرف..البته باید دستور بدن...وقتی به هوش اومد دستور دادن کارتونو شروع میکنید...میدونید که چیکار باید بکنید؟...ان سه باهم سر تکان دادند باهم گفتند : بله...

****************************************

( بیمارستان)

کیو با چشمانی مات  خیس به اشفتگی اطرافش نگاه میکرد پاهایش توان نگه داشتن بدن لرزانش را نداشت گویی هر ان چون درختی بکشند زانو بزند دستش به دیوار تکیه داده بود تا شاید بدن لرزان یخ زده اش را راست قامت نگه دارد ولی شانه هایش از سنگینی اتفاقی که افتاده بود ، نفسش ارام اما صدا دار شده بود قلبش با درد میطپید دردی که به جان بقیه اعضایش هم افتاده بود ،سرش سنگین شده بود گیج میرفت ولی تمام قوایش را جمع کرده بود تا بیهوش نشود. اتفاقی که افتاده بود انقدر سنگین غیرباورپذیر بود که همه را گیج و اشفته کرده بود حس میکردنند در حال دیدن کابوس وحشتناکی هستند، کابوسی که هر لحظه در تلاش برای بیدار شدن بودن ولی بی فایده بود.

خانواده چویی ؛ اقا و خانم چویی ، هنری  وجیوون به همراه مین هو و یونهو و ایل وو و کارد پزشکی بیمارستان و رئیس بیمارستان در اورژانس بیمارستان جمع شده بودنند. سون آه بیحال روی تخت افتاده بود پلیس درحال تحقیق و حرف زدن با سون آه بود . کیو به همراه دونگه و هیوک کنار انها ایستاده بودنند به انتظار معجزه ای ؛ دورغ بودن خبر ؛ یا شنیدن خبر خوشی از پلیس ؛ ولی بیفایده بود . شیوون را یک عده نامعلومی دزدیده بودن ؛ پلیس در حال بررسی که ادم رباها  یا یه خصومت شخصی از جانب دشمنان تجاری اقای چویی دارد؛ یا شاید خصومی از خانواده ای که عزیزش در بیمارستان مرده باشد بی دلیل دکتر چویی را مقصر میداند او را گرفتن که اذیتش کنند ؛ یا شاید ماجرای دیگری در میان بود . ولی کسی چیزی نمیدانست همه گیج و اشفته بودن کسی علتی برای این ادم ربای نمیدید.

با پرسش های پلیس رئیس بیمارستان با اخم چهره اشفته خود را جدی کرد گفت: دکتر چویی دشمنی داره؟... امکان نداره ...دکتر چویی مرد فوق العاده ایه...دکتریه که تمام بیماران و همراهنشون ایشون رو قهرمان و ناجی میدونن...حتی کسای که بیمارنشون فوت میکنن...انقدر از تلاش های که دکتر چویی برای بیمارشون انجام میده... ممنون دارن و شرمنده ات که هرگز از ایشون هیچ شکایتی نمیکنن... همکاران و دوستانشون که بماند...ازشون بپرسید میگن...بهترین دوست و همکارشون دکتر چوییه...کسی تو این بیمارستان چیزی جز خوبی و مهربونی از دکتر چویی ندیده...یعنی من بهترین دکتری که تا حالا دیدم و داشتم دارم ...دکتر چویی هستن...پس هرگز دشمنی که بخوان اینکارو با دکتر چویی بکنن نمیبینم...همهمه ای بین پزشکان درامد یونهو جای همه گفت: بله...رئیس درست میگن... دکتر چویی بهترین پزشک این بیمارستانه که پزشک این کشوره....کسی دشمنش نیست... الا اینکه از حسادت کسی اینکار کرده باشه...یا طرف بیمار روانی باشه... مین هو ایل وو هم که انقدر شوکه و اشفته بودن که لال شده حرفی نمیزدند با صورتهای رنگ پریده و چشمانی گرد فقط نگاه میکردنند.

اقای چویی در ادامه حرف یونهو با اشفتگی گفت: دشمن در تجارت؟... خوب جناب سروان...اگه کسی با من دشمنی داره...قبلش تهدیدم میکنه...باید بهم بگه که بخاطر این قضیه فلان کارو میکنیم...ولی من تهدیدی دریافت نکردم...من که تازه وارد تجارت نشدم...چندین ساله کارم همینه... و خوشبختانه همیشه سعی کردم برای خودم دشمنی نتراشم...هیچوقتم دشمنی نداشتم... اصلا ... سون آه که بیحال روی تخت افتاده بود بی صدا اشک میریخت گویی با شنیدن صدای پدر شوهرش به خود امد ارام بلند شد هق هق گریه ش بلند شد جمله اقای چویی نیمه ماند. خانم چویی و جیوون هم گریه میکردنند خانم چویی قدمی جلو امد از بغل جیوون خود را بیرون کشید میان هق هق گریه با صدای لرزانی نالید : پسرم...پسرم کجاست؟... معلوم نیست چه بلای سر پسرم اومده...شما اینجا ایستادید دارید میون ما دنبال دشمن میگردید... پسرم حالش خوب نبود...معلوم نیست کجاست...انوقت شماها ...اقای چویی تمام سعیش میکرد اشفتگی را مخفی کند ولی چشمانش تاب نمیاورد خیس و سرخ اشک بود دستانش را از پشت دور تن همسرش حلقه کرد او را به اغوش گرفت میان حرفش گفت: یوبو ...اروم باش....

هنری از شوک صورتش مثل گچ سفید چشمانش گشاد شده به وضوح میلرزید کاملا مشخص بود بدنش چون کوه یخ بود توان ایستادن نداشت لبه تخت نشسته بود میان حرف پدر بزرگش رو به پلیس با صدای لرزان و بهت زده گفت: بابابم کجاست جناب سروان؟... پدرمو تو خیابون دزدیدن...انوقت شماها اینجا دارید دنبالش میگردید؟...افسر پلیس با اخم نگاه جدی به همه کرد روبه هنری وسط حرفش گفت: ما اینجا دنبال پدرت نمیگردیم پسر جون...ما از دکتر کیم که تنها کسیه که تو محل حادثه بودنند داریم سوالاتی میکنیم...البته یه شاهد هم وجود داره که مشخصات ونی که دکتر چویی رو دزدیه داده...ولی مطین اون ون هم دزدیه... میشه گفت هیچ ردی از این ...

کیو تمام مدت در سکوت بهت زده به همه نگاه میکرد گویی از حرفهای پلیس به خود امد چهره ش اخم الود ودرهم و عصبانی شد قدمی جلو گذاشت با صدای که از بهت زدگی گرفته بود اما بسیار جدی و خشک وسط حرف پلیس گفت: این حرف چه معنی میده جناب سروان؟...یعنی هیچ کاری نمیتونید بکنید؟...میخواید دست رو دست بذارید تا هر کی دکتر چویی رو برده برش گردونه؟...یا نه یه شاهد دیگه پیدا بشه بگه باید اینجا یه نفر رو گروگان گرفتن....افسر پلیس روبه کیو کرد از متلکش اخمش بیشتر شد نگاهی به سرتاپای کیو کرد با حالت عصبانی اما کنترل شده گفت: نخیر ...اقای؟... کیو جوابی نداد در مقابل پرسش پلیس که باید اسمش را میگفت با خشم نگاهش کرد.

افسر پلیس هم با مکثی منظر جوابش بود با چهره جدی کیو چشمناش ریز شد گفت: ما دست رو دست نمیزاریم ...میخوام...کیو تغیری به چهره خود نداد حرفش را برید با خشم گفت: پس بفرماید برید دنبال دکتر چویی بگردید...چرا اینجا ایستادید؟... هیوک با حرف کیو چشمانش گشاد شد بازوی کیو را گرفت قدمی عقب کشید میان حرفش گفت: کیوهیون...افسر پلیس هم با خشم فرو خورده که دندانهایش را به روی هم میساید وسط حرف کیو گفت: چشم...منتظر دستورات شما بودیم... ببینم اقا شما چیکاره ای که بهم دستور میدی؟... هیوک همانطور که بازوی کیو را گرفته بود به عقب کشید روبه افسر پلیس کرد با حرفش چشمانش گشادتر شد ،میدانست کیو بخاطر دزده شدن شیوون چقدر اشفته است مطمین با پلیس درگیر میشد ،برای ارام کردن جو دستش را بالا اورد رو به افسر پلیس گفت: ببخشید جناب سروان...من از طرف دوستم از شما معذرت میخوام...این اتفاق انقدر سنگینه و شوک اوره که همه  بهم ریختن...دوست منم چون دوست دکتر چویی... بخصوص اینکه دوست خانوادگیشونه...نمیفهمه داره چی میگه... یعنی از شوک بهم ریخته....

کیو چهره اش درهمتر شد وسط حرف هیوک رو برگرداند گفت: چی میگی هیوکجه...جناب سروان ....که زنگ موبایلش به صدا درامد جمله ش را نیمه گذاشت افسر پلیس هم که میخواست با کیو درگیر شود حرفی نزد هیوک روبه کیو که قصد نداشت به موبایلش جواب دهد میخواست حرفش را بزند گفت: کیوهیون بهتره به موبایلت جواب بدی...خواهش میکنم...کیو با مکث نگاه اخم الودش را از هیوک گرفت گوشیش را از جیب کتش دراورد با دیدن شماره نااشنای اخمش بیشتر شد برای لحظه ای میخواست جوابش را ندهد ولی لحظه ای بعد نمیدانست چرا پشیمان شد با انگشت روی صحفه ش کشید گوشی را به گوش چسباند با صدای خفه ای گفت: الو...مکثی کرد گفت: بله خودم هستم...شما؟... با شنیدن جواب طرف مقابل " لی سونگمین هستم" اخمش بیشتر شد چشمانش گشاد شد گفت: کی؟...

سونگمین گفت : لی سونگمین.... پوزخندی زد گفت: چیه؟... نکنه منو نمیشناسی چو کیوهیون...الزایمر گرفتی؟...کیو چهره ش درهمتر شد نگاهی به جمعیت داخل اتاق که همه ساکت نگاهش میکردنند گویی همه نگاه ها پرسگر بود میخواستند بفهمند طرف مقابل کیست کرد چرخید به طرف در ورودی سالن رفت با حالت عصبانی اما خفه ای گفت: نخیر...الزایمر نگرفتم...فقط لحظه ای تعجب کردم... اسمتو نشنیدم ...میخواستم مطمین بشم ...اخه کسی که به خونشم تشنه ست بهم زنگ زده...تو باشی تعجب... صدای خنده سونگمین امد جمله ش را نمیه گذاشت وسط حرفش گفت: چت شده چو کیوهیون؟...ارباب چو و تعجب؟...حالت خوبه؟... به نظر اشفته میای....کیو تغیری به چهره خود نداد فقط لحنش خشگ تر شد گفت: چی؟...اشفته به نظر میایم؟...تو از پشت تلفن صورت منو میبینی اشفته ام؟...نکنه پیشگویی ...با شنیدن صدام حالمو میفهمی؟...نخیر بنده حالم خوبه...فقط وقت حرف زدن با شما رو ندارم...چون کار دارم....

دوباره صدای خنده سونگمین امد اینبار بلندتر دوباره حرفش را برید گفت: کار داری؟...چه کاری؟..حتما میخوای بگی جلسه مهمی با تاجرا داری...اونم تو بیمارستان... پروژه جدیدت تو بیمارستانه ارباب چو؟...با کارد پزشکی جلسه داری؟... کیو که میخواست تماس را قطع کند حوصله حرفهای سونگمین را نداشت با جملات اخرش یهو وسط راهرو ایستاد اخمش بیشتر و چشمانش ریز شد گفت: چی؟...تو بیمارستانم؟... نگاهی به اطرافش کرد گویی دنبال سونگمین میگشت گفت: تو کجای؟...بیمارستانی؟...یا نکنه ادم گذاشتی منو میپان؟... چه خبره ارباب لی؟... بهم زنگ زدی لودگی میکنی...میخندی...برای چی بهم زنگ زدی؟؟...چرا نمیگی چیکار داری؟... سونگمین پوزخندی زد گفت: انگار خیلی عجله داری ارباب چو نه؟... چون نگرانی... نگران دکتر چویی شیوون درسته؟...اونو دزدیدن؟...

کیو نگران و اشفته و شوکه دزدیده شدن شیوون بود سونگمین با این تماسش و حرفهای که میزد روی اعصاب کیو بود حسابی کلافه و عصبانیش کرده بود، با هر جمله که میگفت کیو شوکه را گیج تر میکرد .کیو با اورده شدن اسم شیوون توسط سونگمین چشمانش گشاد و ابروهایش گره تابداری خورد با عصبانیت اما صدای ارامی گفت: چی؟...دکتر چویی دزدیده  شده؟...تو از کجا میدونی؟...ارباب لی تو ....سونگمین مهلت نداد میشد از صدایش حالتش را فهمید که جدی شده دیگر لبخند به لب ندارد میان حرف کیو گفت: ارباب چو....دکتر چویی شیوون تو دست ادمهای منه...اونا به دستور من دکتر چویی رو گرفتن...میدونم پلیس رو خبر کردید...ولی اینو بودن ...اگه به پلیس دراین مورد چیزی بگی...یعنی بگی من دکتر چویی رو دزدیدم...بدون وقتی پلیس بیاد سراغ من هم تکذیب میکنم...هم اینکه با اولین زنگ پلیس به من در خونه ام...دکتر چویی شیوون کشته میشه.... یعنی ...دکتر چویی شیوون رو میکشم...پس بهتره کار احمقانه ای نکنی...به پلیس نگی که ...

کیو چهره ش مچاله از اشفتگی شد حرفهای سونگمین را باور نمیکرد ، اخر سونگمین چرا باید شیوون را میدزدید؟ این مسخره ترین حرفی بود که سونگمین میزد ؛ میان حرف سونگمین با عصبانیت و صدای کی بلند که کنترلش کرده بود گفت: ارباب لی ...من نمیدونم از کجا فهمیدی من بیمارستانم...ودکترت چویی رو دزدیدن...شاید بخاطر پروژه  جدیدی که تو بورسه در حال رقابتیم...داری تعقیبم میکنی...ولی این حرف مسخره ترین حرفی بود که زدی...خورد کردن اعصاب من تو این اوضاع واحوال برای اینکه حواسمو از پروژه دور کنی بیفایده ست...چون من دیگه دنبال اون پروژه نیستم...اون پروژه مال خودت... پس این شوخی ها مزخرف رو نکن...من حرفتو باور نمیکنم...اخه تو چرا باید دکتر چویی رو بدزدی؟...این احمقانه ترین کاریه که ممکنه تو بکنی....مگه تو قاچاقچی هستی؟... از کی تا حالا تو جزو خلافکارها شدی لی سونگمین؟....نکنه دیونه شدی؟...چون این حرفا فقط مال دیونه هاست... پس تمومش کن...من حوصله این مسخره بازیها رو ندارم...به سونگمین امان نداد تماس را قطع کرد چرخید به طرف در اروژانس میرفت زیر لب غرلند کرد : مرتکیه احمق...فکر کرده با این حرفا میتونه بره رو اعصابم...به زنگ موبایل که دوباره سونگمین بود توجه ای نکرد. انقدر اشفته و نگران شیوون بود که حرفهای سونگمین را باور نکرد چون دلیلی برای این کار  سونگمین نمیدید ،ان را شوخی دانست وارد اورژانس شد .