من که فراموشش نکردم

 

سلام بچه های عزیز....

قبل از خوندن لطفا کامل حرفامو بخونید....

اینی که گذاشتم قراره یه چند شاتی بشه...داستان بلند نیست... بستگی  به شما داره که این چند شاتی بشه یا نه اصلا اصلا پاکش کنم و ادامه اش ندم...این چیزی که میخونید یهویی به ذهنم رسید... یه وقت شده یهو چیزی به ذهنتون میرسه دست به قلم میگیرد و بی اختیار شروع میکنید به نوشتن... این هم همنجور یهویی به ذهنم رسید تند تند تایپش کردم براتون گذاشتم... بقیه اش یه چیزای تو ذهنم هست...ولی یه کاری میخوانم بکنم.. این قسمت رو بخونید ...نظرتو بگید ... بخونید اگه سوالی دارید بپرسید ...اگه ایده دارید بگید..اره ایده... میخوام برای ادامه اش از شما کمک بگیرم... بگید دوست دارید بقیه ش چطور باشه... شاید از ایده شما خوشم اومد بقیه شو طبق ایده شما نوشتم... اهوم...ایده شما... یا حتی ممکنه با سوالی که میکنید یه ایده جدید به ذهنم برسه و بقیه اش رو تغییر بدم... یا نه شاید اصلا خوشتون نیاد به حد فحش برسید ...بهم فحش بدید بهم بگید که خذفش کنم که من حذفش میکنم... فقط یه چیزی بچه ها این یه داستانه که زایده ذهن خراب منه... اصلا واقعی نیست... ولی ممکنه یه درصد  اتفاق بیافته...انسان جایز خطاست... و انسان انسانه و همیشه خودش مهمتر از بقیه ست درسته؟>. اینا هم که واقعا فرشته نیستند...مثل ما انسانن..پس سریع قضاوت نکنید ...یکم ذهنتو باز کنید... خبو انگرا با حرفام گیج و گیجتر شدید... برید بخونید نظراتونو بدید..حتی شما سایلنتها... شدید استقبال میکنم منتظر نشستم... حتی تونستید به دوستاتونم خبر بدید بگید بیان بخونن نظر بدن... ایده بدن...باشه؟؟...

من که فراموشش نکردم

مهمانی شلوغ و پر سرو صدایی بود...

        باید در خوابگاه جشن گرفته میشد ...ولی خوابگاه کوچک بود جای مهمانی نبود....

      چون همه بودن..دوستان دبیرستان و دانشگاه... اما جمعی در این میان بودن که سابقه دوستیشان به ده سال میکشید و بقیه دوستان هم به واسطه هر کدامشان وارد این مهمانی شده بودن....

این جمع شامل " لیتوک ...کانگین... هیچل ...دونگهه ...هیوک... شیندونگ... یسونگ...سونگمین... ریووک ... هنری...ژومی ...بودن که هر کدام دوستانشان ،  دوستانی که مال دوران دبیرستان یا دانشگاه یا مربوط به شغلشان بود را به این مهمانی دعوت کرده بودن... حتی دوست های دخترشان و همکاران دخترشان را هم اورده بودن.... به همه خیلی خوش میگذشت ...صدای خنده  و خوردن شیشه گیلاسهای مشروب بهم در فضای سالن میچپید به همه خوش میگذشت...

با ورود مهمانی که با صدای بلند که همه بشنوند گفت: تبریـــــــــــــــــــک میگـــــــــــم.... مبارکتون باشه پسرهای سوجو... واقعا کارتون عالی بود... همه ساکت شدن یهو رو بگردانند ،دونگهه با چشمانی قدری گشاد گفت: چانگمین؟.... مهمان تازه وارد  که دونگهه چانگمین خطابش کرده بود  در استانه در سالن ایستاده بود لبخند کجی روی لبانش نشسته بود ، لبخندی که  نشان دوستی و شادی نداشت ، تنفر و خشم در چشمانش موج میزد وبا لبخند پنهانش کرده بود، دسته گلی به دستش داشت نگاهش بین افراد داخل سالن گشت به لیتوک ثابت شد پوزخندی زد گفت: ببخشید مزاحم شدم... یعنی کسی دعوتم نکرد خودم اومدم...میدونم رفتن به جای که دعوت نشدی خیلی زشته و نشون بی ادبیه...ولی خوب من خواستم بیام اینجا به پسرای سوجو تبریک بگم... واقعا باعث افتخاره.... شما جایزه بین المللی موسیقی جهان رو گرفتین...کم چیزی نیست... این عالیه... هیچیکی تو کره تا حالا موفق نشده همچین جایزه ای رو ببره... اونم با این البومی که چند ماه  براش  زحمت کشیدن... واقعا جای تبریک داره...این جشن براش کمه...

حرفهای چانگمین بوی نفرت میداد و طعنه امیز بود همه این رو فهمیدند و چهره ها تغیر کرد، گرفته یا عصبانی شد ولی کسی فرصت عکس العمل پیدا نکرد چون لیتوک امان نداد. لیتوک با لبخند  که معروف از نگاه مهربان و قلب دلسوزش داشت به طرف چانگمین رفت دستانش را برای بغل کردن چانگمین از هم باز کرد گفت: سلام چانگمین ...خوش اومدی...این حرفا چیه؟... خیلی بهمون افتخار دادی اومدی به مهمونیمون...ما میخواستیم همه رو دعوت کنیم به مهمونی...ولی گفتیم کار دارید نتونید بیاد نکردیم...  به چانگمین رسید بغلش کرد به خود فشرد گفت: واقعا ازت ممنونم که خودت اومدی... با مکث چانگمین را از بغلش بیرون اورد بازوهای چانگمین را گرفت با همان نگاه مهربان نگاهش میکرد گفت: به مهمونیمون صفا دادی...چانگمین با ابروهای گره کرده به لیتوک نگاه میکرد دهان باز کرد حرف بزند که دونگهه امان نداد با صدای بلند گفت:اره چانگمینی...خوب کاری کردی فقط تو رو کم داشتیم... بیا اینجا پسر... بیا خوش بگذرونیم...بیا پسر...

چانگمین همانطور بازوهایش در چنگ انگشتان لیتوک بود که مهربان نگاهش میکرد نیم  نگاهی به دونگهه که با لبخند پهنی حرفش را زده بود کرد دوباره رو به لیتوک کرد گره ابروهایش بیشتر شد با حالتی جدی و دلخوری گفت : جای من کمه یا جای دونفر که زحمت اصلی رو اونا کشیدن حالا جاشون خالیه؟... جای دو نفری که فراموشون کردین؟...نه یه نفرشونو فراموش کردین... طوری فراموشش کردین که انگار اصلا نبوده... براتون کاری نکرده...در حالی که اگه اون نبود الان شما این جایزه رو نبرده بودین...اصلا اگه اون نبود الان سوجو سوجو نبود...دسته گلی که به دستش داشت را به سینه لیتوک که با حرفش لبخندش خشکید و از گیجی اخم کرد چسباند گفت: واقعا برات متاسفم هیونگ... فکر نمیکردم تو همچین ادمی باشی... من جور دیگه ای درموردت شنیدم و فکر میکردم... اصلا  سوجو به یه چیز دیگه معروف بود...چیزی که الان میبینم نیست... واقعا متاسفم هیونگ...  فکر نمیکردم اونا رو فراموش کنید...کسایی که دونسنگ شما بودن حالا انگار اصلا وجود ندارن....نگاه اخمش الود و غضب الودش را با مکث از لیتوک که با جملات اخرش چشمانش گشاد شد گرفت به بقیه که  بچه های سوجو با حرفش چهرشان درهم شد کرد  دست گل را همانطور چسبیده به سینه لیتوک رها کرد دستش را روی دست لیتوک گذاشت با فشار دستش را جدا کرد  روبرگردانند به طرف در سالن رفت .

دسته گل با جدا شدن چانگمین به روی زمین افتاد چون لیتوک با چشمانی مات و گشاد شده و دهانی نیمه باز فقط نفس نفس میزد به دور شدن چانگمین نگاه میکرد تنش یخ زده بود نمیتوانست حرکتی بکند و دسته گل را بگیرد دسته گل به روی زمین افتاد.با افتادن  دسته گل و صدای هیوک که گویی زودتر از بقیه به خود امد با حالتی عصبانی گفت: هیییییی..چانگمین... این حرفا چیه که میگی؟... ما کی رو فراموش کردیم؟...دونگسنگ کیه؟...در مورد کی داری حرف میزنی؟... گویی لیتوک به خود امد نگاه بی هدفی به دسته گل جلوی پای خود کرد دوباره به چانگمین کرد به سختی اب دهانش را قورت داد بی توجه به فریاد هیوک  با صدای لرزانی گفت: چانگمین ...چانگمین وایستا....با قدمهای لرزان که درهم میپچید به دنبال چانگمین دوید و دستش را دراز کرد بازوی چانگمین را گرفت به عقب کشید با همان حال گفت:  تو از کیوهیون خبرداری؟... میدونی شیوون حالش چطوره؟...چانگمین را به طرف خود بگرداند گفت: تو از اونا خبر داری؟...کیوهیون کجاست؟... میدونی حال شیوونا چطوره؟...

چانگمین کامل به طرف لیتوک برگشت خشم گره ابروهایش را بیشتر و چشمانش را ریز کرد گفت: من از حال شیوون خبر دارم؟...سراغ کیوهیون رو از من میگیری هیونگ؟... تو لیدر گروه سوجویی... انوقت سراغ بچه هاتو از من میگیری ؟... چته هیونگ؟...داری چیکار میکنی؟...تو واقعا افرادتو فراموش کردی؟... لیتوک با جوابش چشمانش گشادتر و چهره اش درمانده تر شد دهان باز کرد خواست جواب دهد که هیچل امان نداد با چند قدم جلو امدن گفت: سراغ کیوهیون رو از تو میگیره چون تو دوست صمیمی کیوهیونی احمق جون...مگه تو دوست حمام و گلستانش نیستی؟... سراغ کیوهیون رو از تو نگیره از کی بگیره... یسونگ هم امان نداد سریع گفت: سراغ شیوونم هم از تو میگیره ... چون هر جا کیوهیون باشه شیوونم همونجاست دیگه...پس تو از کیوهیون خبر داشته باشی از شیوونم خبر داری... دونگهه هم مهلت نداد گفت: تو خبر داری که اومدی اینجا با توپ پر افتادی به جون ما... میدونی اون دوتا احمق دارن چیکار میکنن که اومدی دعوا....کانگین هم دستانش را به روی سینه خود جمع کرد با اخم  در ادامه حرفهای دوستانش گفت: ما کسی رو فراموش نکردیم... ما هنوز سوجویم و مثل همیشه باهم و صمیمی هستیم...اگه منظورت به محبت و دوستی که بین ما هست معروفیم... ما همچنان با همیم... نمیبینی همه باهم این جشنو گرفتیم... اون دوتا رو هم فراموش نکردیم... هیوک هم با قدمهای بلند به طرفش امد وسط حرف کانگین با حالتی عصبانی گفت: اره ... چرا میگی ما اونا رو فراموش کردیم؟...  مگه توی سخنرانی که لیتوک هیونگ کرد... یا خود من و بقیه بچه ها اسم اون دوتا رو اوردیم... گفتیم که این البوم با کمک اونا انجام شده... سونگمین هم  حرف هیوک رو برید گفت : اره... ما همه از اون دوتا اسم بردیم ...جایزهشون رو هم گرفتیم ...بهشون میدیم... کسی اینجا اونا رو فراموش نکرده... ریووک هم با حالتی مات به چانگمین  نگاه میکرد گفت: ما سوجویم... کسی کسی رو فراموش نمیکنه...

چانگمین بدون تغییر به حالت صورت غضب الود و اخمویش به بقیه نگاه میکرد پوزخندی زد حرفی نزد که لیتوک با نیم نگاهی به بقیه با صدای بلند همه رو خفه کرد: بس کنید.... بســــــــــــه...دوباره رو به چانگمین کرد چنگ به بازویش را بیشتر کرد با حالتی عصبی گفت: چانگمین حرف بزن...بگو کیوهیون کجاست؟؟...حال شیوون چطوره؟... شیوونا حالش خوب شده نه؟... کیوهیون پیش شیوونیه نه؟... حرف بزن چانگمین...چانگمین نگاهش را با مکث از بقیه گرفت رو به لیتوک کرد با صدای خفه اما کمی بلندی گفت: واقعا هیونگ خبر نداری نه؟... یعنی توی این مدت انقدر سرگرم خودتون و کاراتون بودید که فراموششون کردید نه؟... حقم دارید...همه اونا رو فراموش کردن ...دیگه هیچ روزنامه وخبرنگاری سراغی از اونا نمیگیره که شماها ازشون خبر داشته باشید... فن ها هم فراموشون کردن... همه فراموششون کردید... از سرخشم پوزخندی زد دندانهایش را به روی هم ساید  اخمش بیشتر شد  گفت: هر چند شیوونم همه رو فراموش کرده....دیگه کسی رو نمیشناسه.... کیوهیون هم جز شیوون کسی رو نمیشناسه و نمیبینه... کیوهیون هم همه رو فراموش کرده....

با جواب چانگمین چهره ها مات و چشمان گشاد شد بدنها یخ زد و در گیجی و وحشت غرق شدن گویی نمیتوانستند حتی اب دهانشان را قورت دهند ،لیتوک چشمانش بیش از حد گشاد شد با صدای لرزانی گفت: چی میگی چانگمین؟...  درست حرف بزن ببینم... شیوون فراموش کرده یعنی چی؟...کیوهیون چی؟...مگه اونا از سفر برگشتن؟.. اونا مگه....چانگمین که از خشم صورتش سرخ واز درد قلبش چشمانش خیس اشک شده بود چهره اش درهمترانگشتانش را بهم مشت کرد با صدای بلندی وسط حرف لیتوک گفت: اره...اونا برگشتن...اونا دیروز برگشتن...شیوون فراموش کرده... همه رو فراموش کرده... شیوون فراموشی گرفته...دیگه هچیکی یادش نمیاد... کیوهیون هم از حال شیوونی همه رو فراموش کرده... دیگه اون کیوهیون نیست... هق هق گریه اش بی اختیار درامد  با صدای بلندتری فریاد زد : شیوون حافظه شو از دست داده... دیگه سوجوی یادش نیست.... کیوهیون هم دیگه کسی رو جز شیوون نمیشناسه....فهمیدید ؟...نمیشناسههههههههههه...شما اینا رو میدونستید...اره؟...میدونستید چه بلای سراونا اومده ارهههههههههههههههههه؟...

مهمانها و بچه های سوجو با فریادهای چانگمین  مات و بی روح نگاه کردنند هیچکس حرفی نزد گویی نفس ها بند امده و همه در سالن مرده بودن ، لیتوک هم که جلوی چانگمین ایستاده بود دست به بازویش داشت با فریادش چشمانش به حد انفجار گشاد شد تنش یخ زد انگشتانش شل شد بازوی چانگمین  را ول کرد  پاهایش سست شد زانوهایش شکست چون درختی شکست و زانو زده نشست مات و با چشمانی گشاد و خیس بی هدف به گوشه ای خیره شد . در سالن جز صدای هق هق گریه چانگمین هیچ صدای دیگری نمیامد همه از شوک مات و بیحرکت فقط چانگمین نگاه میکردن .

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

کیو با سینی که لیوان  شیر موز و کیکی  رویش بود به طرف پیانوی سفید بزرگ وسط اتاق میرفت لبخند زد گفت: شیوونا ... شیوونای خوشگلم...با قدمهای بلند به کنار پیانو خود را رساند به کنار شیوون که روی صندلی کوچک جلوی پیانو نشسته بود با انگشت روی دکمه های پیانو میزد صدای هر کدام را درمیاورد ایستاد ،سینی را روی پیانو گذاشت دست روی شانه شیوون  قدری سر کج کرد تا صورت بینظیر شیوونش را کامل ببیند با همان لبخند  گفت: شیوونی دارم صدات میکنما؟...نشنیدی صدات زدم؟...شیوون با حرکت کیو دستش روی دکمه ای ثابت ماند سرراست کرد نگاه مات و بیتفاوتی به کیو کرد گفت : هاااا؟... با منی؟...منو صدا زدی؟... کیی؟...با جواب شیوون بغض دیواره گلوی کیو را به چنگ گرفت فشرد و چشمانش خیس اشک شد ولی با بیشتر کردن لبخندش حالش را پنهان کرد سری در تایید تکان داد گفت: اهوم...تو رو صدا زدم عزیزدلم... گفتم شیوونی....

شیوون اخم ملایمی کرد گفت: شیوونی؟... اسم من شیوونه؟... بغض کیو را بیتاب کرده بود ولی با او جدال میکرد با فشردن لبانش دوباره سری تکان داد گفت : اهوم... اسم تو شیوونه... من بهت میگم شیوونا...مامان و بابات ...خواهرت... همه تو رو شیوونا صدا میزنن...اسم قشنگ تو شیوونه... رو بگردانند تا با دیدن چهره اخم الود شیوون گریه اش درنیاید سینی روی پیانو رو جلوی شیوون کشید گفت: بیا...بیا کیک و شیر موز بخور...مامانت برات درست کرده ...گفته من بیارم برات... شیوون گره ابروهایش را بیشتر کرد نگاهی به سینی کرد گفت: شیوون؟...اسم من شیوونه...پس چرا من یادم نمیاد؟...

کیو دیگر تاب نیاورد اشک ارام گونه اش را خیس کرد با قورت دادن اب دهانش به سختی  بغضش را فرو داد تا مانع اشک بیشتر چشمانش شود رو به شیوون کرد با صدای لرزانی گفت: تو یادت نمیاد ...ولی من یادمه... من میدونم...تو شیوونی...شیوون...شیوون... سرجلو برد بوسه ای به لبان شیوون زد ولی سرپس نکشید دستانش دور تن شیوون حلقه کرد او را به اغوش کشید لبانش را جدا کرد پیشانی به پیشانی شیوون چسباند چشمانش بسته  با صدای لرزانی گفت: تو همه چیزو فراموش کردی.... ولی من فراموش نکردم... تو شیوونی ...شیوونی من... عشق من....هق هق گریه ش اجازه نداد  دیگر چیزی بگوید و صدایش در اتاق پیچید.