مرا دوست بدار 71

سلام....

بفرماید ادامه...

برگ 71

( 15 دسامبر 2012 )

سویانگ با اخم و چشمان ریز شده به کیو که جلوی مجسمه کوچک مریم مقدس که عیسی مسیح نوزاد درآغوشش بود و روی میز کوچک گوشه اتاق خواب بود زانو زده دستانش را زیر چانه اش بهم قفل کرده و چشمانش را بسته بود ارام و بی صدا زیر لب زمزمه میکرد و اشک ارام  و بیقرار از زیر پلک های بسته ش روی گونه هایش جاری بود نگاه میکرد با صدای خیلی کم بود نه عادی گفت: معلوم نیست چشه...امروز یکشنبه نیست...ولی از صبح زانو زده داره دعا میخونه... نمیفهمم چی هم میگه...میگه برای شیوون هیونگم دعا میکنم... نمیدونم خواب دیده... چش شده...همش داره دعا میخونه...چهره اش درهمتر شد مکثی کرد گفت: نمیدونم ....چرا منم حس بدی دارم...انگار میخواد اتفاق بدی بیوفته...که همش هم تقصیر اوپاست...اخمش بیشتر شد گفت: آیشششششششششششش...از بس که صبح تا حالا داره اینکارو میکنه...منم دچار استرس شدم...واقعا که...چرخید از اتاق بیرون رفت و کیو را با حال خود تنها گذاشت .

کیو بعد شنیدن  حرفهای شیوون پشت تلفن ارام و قرار نداشت . او ده سال بود که با شیوون دوست بود . هر جمله ؛ هرسخن شیوون که میزد مفهمید حالش از چیست و دیگر ارام و قرار نداشت ، مدام برای شیوون دعا میکرد از خدایش میخواست تا شیوون را سالم و شاد و دوباره به او برگردنند از خدایش التماس میکرد که حال شیوون خوب شود.

***********************************

همان لحظه ...کانادا

شیوون روی تخت دراز کشیده بود بالاتنه اش لخت بود گویی سینه خوش فرمش چون سفره ای رنگین در اختیار دکتر و پرستارها اطراف تخت بود دکتر کانادای روی سینه شیوون خم شده بود درحال معاینه زخم بخیه دار سینه شیوون بود و شیوون هم از کارش دردش میگرفت چهره اش مچاله و پلکهایش را میفشرد گوشه لبش را میگزید تا ناله اش در نیاید و نفسش را صدادار بیرون میداد ولی نگاهش به دکتر نبود به پنجره اتاق بود که بارش برف یک سوم پنجره را پوشانده بو ولی سیر نمیشد همچنان میبارید و میان برف هم پرنده کوچکی که بالش زخمی بود تقلا میکرد تا خود را به پنجره برساند و خود را نجالت دهد بود .

شیوون به پرنده نگاه میکرد به پرنده ای که مثل خودش با مرگ داشت دست و پنجه نرم میکرد گویی سرما و زخم خونی داشت حریف میشد و قصد جان پرنده را کرده بود دیگر توانی برای بال زدن نداشت نیمه جان شده بود ؛ مانند شیوون که دیگر توانی برای بلند شدن و زندگی کردن نداشت . شیوون نگاهش به پرنده و بیتوجه به اطرافش و کاری که دکتر داشت با او میکرد وگویی اخرین توانی که برایش مانده بود را میخواست خرج پرنده بکند و نجاتش دهد ، همانطور که ده سال کیو را نجات داده بود ؛ ریوون را نجات داده بود ، یونهو رو نجات داده بود ؛ حال گویی تنها ماموریتی که داشت ؛ اخرین ماموریت زندگیش نجات پرنده کوچک بود پس دستش را ارام بالا اورد که بیحال تا نیمه بالا امد انگشتش به پنجره اشاره کرد با چشمانی خمار به پرنده نگاه میکرد با صدای ارامی گفت: اون پرنده ...بالش زخمیه...پنجره رو باز کنید بیاردیش تو...

با حرف شیوون بقیه که منتظر جواب دکتر بودنند گیج شده گویی نفهمیدند چه گفته یهو روبه او وبه طرفی که اشاره میکرد کردنند یعنی پنجره کردن ،ولی فرصت نکردن عکس العملی نشان دهند. دکتر با حرف شیوون با چهره ای درهم و ناراحت نگاهی به شیوون و نگاهی به پنجره کرد چون زبانش را نمیدانست متوجه نشد شیوون چه گفته سریع نگاهش را گرفت دوباره به سینه شیوون نگاه میکرد وسط حرفش به انگلیسی گفت: خوشبختانه مشکلی نداره...وضعیت قلبش خوبه...سرراست کرد به بقیه با اخم ملایمی نگاه کرد منتظر ماند مترجم هر انچه گفته را به کره ای برای بقیه بگوید با مکث گفت: توعکس رادیولوژی نشون میده عمل خوب انجام شده....ازمایشاتی که ما انجام دادیم ...نشون میده قلب داره کارشو به خوبی انجام میده...همینطور که گفتم خوشبختانه همه چیز خوبه...درمورد سوالتون که چرا انقدر بیحاله و ضعیفه...باید بگم که اینم طبیعیه....چون بیمار قلبش رو عمل کرده.... جایی که خیلی حساسه....برای درمانش تمام بدن داره تلاش میکنه...همین تلاش باعث ضعف میشه...پس جای هیچ نگرانی نیست...چون هیچ مشکلی نیست... میتونین ببریدش ...نیازی هم به بستری شدن دراینجا نیست...همون داروهای که تو مصرف میکردنند  رو ادامه بدید....

بقیه از جواب دکتر خوشحال شدن با لبخند شادی بهم نگاه کردنند .خانم چویی دستش را جلوی دهانش گذاشت از شوق اشک میریخت گفت: خدارو شکر...اقای چویی روبه دکتر کرد به نمایندگی از بیقه گفت: ممنون اقای دکتر...ممنون... ولی گویی شیوون اصلا توجه ای به حرف دکتر نداشت همانطور به پنجره نگاه میکرد میان حرف پدرش به همان ارامی گفت: اون پرنده رو  نجات نمیدید؟...اون بالش زخمیه...خواهش میکنم ...یکی پنجره رو باز کنه....با حرف شیوون اقای چویی ساکت شد دوباره روبه شیوون کردنند گویی نمیفهمیدند شیوون چه میگوید . اقای چویی با اخم به پنجره نگاه میکرد گقت: چی میگی پسرم؟...پرنده چیه؟...چی شده؟... شیوون نگاه خمار و نگرانش به پنجره بود با انگشت دوباره اشاره کرد و قبل اینکه عکس العمل نشان دهد یا شیوون دوباره خواسته ش را تکرار کند کانگین متوجه پرنده شد گفت: پرنده رو میگید ارباب؟...الان میارمش داخل....دوان به سمت پنجره رفت تا پرنده را نجات دهد.

**********************************

ساعتی بعد کره

سویانگ نشسته پشت میز غذا با چشمانی ریز شده و اخم الود به کیو که درحال حرف زدن با موبایل بود نگاه میکرد زیر لب غرلند کنان گفت: نه صبحونه خورده...نه نهارمیخوره.... معلوم نیست داره چیکار میکنه..کاملا قاطی کرده...واقعا موندم از دستش... نمیدونم چه خبر هم هست...به من هم که نمیگه ....که یهو صدای کیو درامد و سویانگ ساکت شد . کیو که یهو از روی مبل بلند شد ایستاد با چشمانی گشاد از ذوق لبخند پهنی زده بود گفت: واقعا؟...راست میگی مین هو هیونگ؟... اره...اره...باشه...باشه...نه...منتظرتونم ... باشه...خداحافظ...خداحافظ...تماس را قطع کرد شروع کرد به بالا و پایین پریدن و از شادی فریاد زد : آخجـــــــــــــــــــــــــــــــــون.... هیونگ داره برمیگرده...هیونگ حالش خوبه ...هیونگ داره برمیگرده... هورااااااااااااااااااااااااا...هوراااااااااااااااااا...کیو مثل بچه ها ذوق کرده بود بالا و پایین میپرید که پای زخمیش امان نداد بالاخره میان شادیش درد گرفت یهو چهره ش از درد مچاله شد ناله زد : ایییییییییییی...گویی زیر پایش خالی شد با باسن افتاد روی زمین و نشست مچ پایش را گرفت دوباره ناله زد : آیییییییییییییی .... اوففففففففففففف ....لعنتی..

سویانگ که به بالا و پایین پریدن کیو کمی سرپایین از زیر ابروهای درهم و دهانی نیمه باز متعجب نگاه میکرد با افتادن و ناله زدنش چهره ش تغییر کرد اخم کرد و بلند شد به طرف کیو میرفت گفت: اوپا...داری چیکار میکنی؟...بچه شدی؟...با این سنت بالا و پایین میپری؟...اونم با اون پای زخمیت ؟...چی شده؟...چه خبر شده که انقدر خوشحالی؟...دکتر لی چی بهت گفته.... کیو که مچ پایش را گرفته بود میفشرد با حرف سویانگ سرراست کرد لبخند پهنی به چهره مچاله از دردش داد گفت: هیونگ مشکلی نداره.... لازم به بستری شدن نیست... دکترهای اونجا گفتن وضعیت هیونگ خوبه...داره برمیگرده... چند روز دیگه میاد...هیونگ چند روز دیگه میاد توی این خونه...دوباره با من زندگی میکنه...درد پایش را کاملا فراموش کرد دستانش را بالا برد فریاد زد : هورااااااااااااااااااااااااااااااااااااا...